Dit bericht is 2438 keer gelezen

BERGAMBACHT- Het was 1954. De naoorlogse wederopbouw was in volle gang toen een aantal Krimpenerwaardse burgemeesters, verzameld in een Stichting voor de sociale-, economische- en culturele ontwikkeling van de Krimpenerwaard, de koppen bij elkaar stak.

Zij werden ook wel de ‘burgemeestersclub’ genoemd. De Krimpenerwaard moest volgens hen mee in de vaart der volkeren en prominenter op de kaart worden gezet. Zij gaven de Groninger schrijver Nico Rost de opdracht om een boekje samen te stellen dat alle gemeenten in de Krimpenerwaard belichtte. Het boekje kwam er met de titel Reisdagboek uit de Krimpenerwaard. De teksten werden voorzien met tekeningen van Otto Dicke.

Niets te beleven in Bergambacht
Samen met zijn vrouw Edith trok Rost door de waard. Op zekere dag belandde hij ook in Bergambacht. Op straat ontmoette hij een bakker die met zijn broodkar aan het venten was. Rost vroeg hem wat de bijzonderheden van dit dorp waren en wat er zoals te beleven viel. “Niets meneer, hier is helemaal niets te beleven en er is ook niets bijzonders”, antwoordde de goede man.

Rost nam hier geen genoegen mee en ging zelf op onderzoek uit. De hoeveelheid tekst die hij voor de beschrijving van Bergambacht gebruikte doet vermoeden dat de bakker toch niet zo ver bezijden de waarheid zat. Bergambacht straalde vooral rust en bezadigdheid uit. Een aantal keren per dag hoorde je de sirenes van de timmerfabrieken die het werkvolk aan de slag of tot pauze opriepen.

De torenklok beierde om twaalf uur ’s middags een aantal minuten, een overblijfsel uit de tijd dat nog niet iedereen een horloge droeg. Neringdoenden trokken door het dorp, de smid besloeg paarden achter de kerk en op schoolpleinen joelden kinderen. Dat was het wel zo’n beetje.

   tekst loopt door onder de foto

De omslag
Eind 50-er jaren begon de omslag. De provinciale weg van Schoonhoven naar Krimpen aan den IJssel werd aangelegd, waarna de weg naar Gouda al snel volgde. Die kwam op het oude tracé van de spoorlijn die van 1914 tot 1942 het gebied tijdelijk had ontsloten. Bergambacht vormde het knooppunt van beide wegen. Het leidde tot de bloei van het dorp dat later opging in de Gemeente Krimpenerwaard.

Boerenarbeiders trokken naar de timmerfabrieken voor weliswaar een nog karig loon, maar wel verzekerd van een geregeld leven met vaste werktijden. Een slagvaardige winkeliersvereniging waarvan de leden elkaar hevig beconcurreerden en om elke klant vochten, zagen toch de noodzaak van samen optreden in.

Bergambacht kreeg in de loop der jaren een bloeiende middenstand. Het was een merkwaardige mix van oer-conservatisme en vooruitstrevendheid die het dorp maakte tot wat het nu is. Oude panden zonder historische waarde die stonden te verkrotten werden gesloopt. Nieuwbouw gaf het dorp een modern en aantrekkelijk aanzien. Nee, hier en daar had het anders gekund, dat wil ik best beamen.

Een vooruitziende blik is belangrijk
Toch school er een gevaar in de nogal eenzijdige industriële ontwikkeling: De afhankelijkheid van de timmerindustrie bleek groot. Indien daar iets mis ging zou het leed niet te overzien zijn. Het bleek maar al te waar! Gelukkig was er tijdig geanticipeerd.

Met een vooruitziende blik waren industrieterreinen ontwikkeld. Werkgelegenheid is daardoor vrijwel geen probleem, maar het roept wel weer bedenkingen op. De ‘verdozing’ van het land, zoals het bouwen van fantasieloze bedrijfsgebouwen ook wel wordt genoemd, is velen een gruwel. Het wordt er allemaal niet fraaier op. Een belangrijke taak voor de lokale politiek om dit in acceptabele banen te leiden en zo nodig op de rem te trappen.

Dit artikel kwam tot stand door columnist Roel Botter, secretaris van de Historische Vereniging Bergambacht 

  Kijk hier voor meer informatie, artikelen of lidmaatschap 

Foto’s: Historische Vereniging Bergambacht

Dit bericht is 2438 keer gelezen