Dit bericht is 1387 keer gelezen

Voor een columnist zijn het gouden tijden. De onderwerpen liggen voor het opscheppen, er gebeurt van alles. En toch vroeg ik me af, toen ik er voor ging zitten om deze column te schrijven, welke koe ik dit keer bij de horens zou vatten.

Ging ik schrijven over die goede vriend van dik boven de 80 die met een jas aan en een muts op door zijn huis scharrelde tijdens de voorbije koudeperiode, omdat hij vanwege de kosten de thermostaat niet hoger durfde te zetten?  Of over de schreeuwende tv-reclames van supermarkten die net doen alsof er niks aan de hand is en roepen dat alles zoveel-euro-negenennegentig kost en  2 halen 1 betalen de norm is? Ik wil helemaal geen 2 zakken drop of paprikachips. Ik hoef geen aardbeien in de winter. Durf eens iets in de aanbieding te doen waar we allemaal wat aan hebben en niet die nutteloze ongezonde troep.

Zou ik een duit in het zakje doen over de bouw van het nieuwe Krimpenerwaardse gemeentehuis?  Ik weet alleen dat het veel gaat kosten. Dus nee, laat de ‘deskundigen’ daar hun plasje maar over doen. Ging ik schrijven over de toenemende onverdraagzaamheid tussen mensen en bevolkingsgroepen die steeds onverzoenlijker tegenover elkaar lijken te staan?  Ik wist het niet. We leven in een ‘korte lontjestijd’ waarin iedereen kakelt en de ander wil overstemmen zonder naar elkaar te luisteren. Soms neem ik me voor om me er voor af te sluiten en mijn leven te leiden zonder die ergernissen, maar het lukt niet. Het zit niet in mijn aard. Ik ben wel eens jaloers op mensen die me vragend aankijken, met een blik die onwetendheid of oprechte verbazing uitstraalt wanneer ik een onderwerp aankaart dat naar mijn idee hartstikke actueel is. Dan denk ik wel eens: in Mattheüs 5:3 stond het al. “Zalig zijn de eenvoudigen van geest.” Het blijft een actuele tekst. En dan overweeg ik:  Zal ik maar verdwijnen van Twitter en Facebook, de krant opzeggen? Misschien geeft het rust. Maar dan houd ik mezelf voor de gek, dat ga ik niet volhouden. 

 Ja ik zit ook op Twitter. Wat je er ook van vindt, het is toch een soort thermometer. Naar mijn gevoel krijg je hier een beter beeld van wat er in de samenleving speelt, dan via de reguliere media waarvan je je kunt afvragen hoe onafhankelijk en objectief ze nog zijn. Op Twitter komt alles samen: serieus, knotsgek, ijdeltuiten, wetenschappers en warhoofden. De kunst is om je antenne zodanig af te stemmen dat je ze van elkaar kunt onderscheiden. Dat lukt niet altijd , het is een leerproces.

Op Twitter gaat een wereld voor je open. “Taal is het voertuig van de geest” schreef Dichter des Vaderlands Driek van Wissen ooit. Zo’n zin is jaloersmakend, heeft eeuwigheidswaarde. Ik wou dat ik het geschreven had. Maar wanneer je dan op social media rondleest kun je alleen maar concluderen dat er bij heel wat voertuigen sprake is van achterstallig onderhoud. Men gaat  elkaar in dierenvellen en met knotsen verbaal te lijf.

Wanneer u dit leest hebben we de feestdagen net achter de rug. Hopelijk heeft u alle rampspoed in de wereld even achter u kunnen laten en mogen genieten van de warmte en liefde van familie en vrienden. Dat is het allerbelangrijkste in het leven. Tegelijkertijd gaan mijn gedachten uit naar al die jonge  mannen en vrouwen die nu op het slagveld in de kou creperen, aan de tienduizenden die nooit meer thuis komen. Als levende pionnen opgeofferd in het morbide schaakspel van waanzinnige politici. Ik heb maar één wens: Laat deze verschrikking zo snel mogelijk eindigen. Graag zou ik u ook een Gelukkig Nieuwjaar wensen, ik gun het u ook van harte, daar mankeert het niet aan, maar ik krijg het niet uit mijn toetsenbord, sorry. Het is gewoon teveel een cliché nu. Ik vestig mijn hoop en vertrouwen dit keer op de minuscule groene puntjes van mijn lievelingsbloemen die schuchter boven de grond komen. Sneeuwklokjes als een teken van hoop. Alles blijft doorgaan.

Dit bericht is 1387 keer gelezen