Dit bericht is 1070 keer gelezen

SCHOONHOVEN – Gabriela Perez ontvangt mij in haar lichte flatje met ramen rondom en serveert jasmijnthee. Ik hoef niets te vragen, zoveel te vertellen! Zo vol is ze van zoveel en zo blij is ze met van alles. Het is gewoon een feestje om bij haar te zijn.

“Moet je horen. Dertien jaar geleden, in 2006, heb ik mijn man Remi leren kennen. Ik was een van de 22 miljoen inwoners van Mexico stad. Met zestien medewerkers leverde ik door het hele land computers aan scholen en bibliotheken en gaf vervolgens als pedagoge trainingen. Toen ik eens in de streek Campeche was, besloot ik het archeologische Mayastad Calakmul te bezoeken, met ontelbare piramides. Sommige zijn schoongemaakt en ertussen zijn wandelroutes aangelegd. De rest is mysterieus verborgen gebleven onder het groen van de jungle. Het was een reis van zes uur ernaartoe en we waren met een klein groepje. Een aardig gezinnetje, en een Limburgse man, Remi. Hij en ik raakten meteen aan de praat. Tegen de tijd dat we bij de piramides kwamen had ik daar allang geen oog meer voor en ook een plotselinge regenbui deerde ons niet. Het was magisch. De hele terugweg konden we niet ophouden met praten en we stopten er niet mee tot diep in de nacht. Vanaf dat moment waren we onafscheidelijk. Op 30 mei 2008 zijn we in op het gemeentehuis getrouwd en op 23 augustus voor de kerk in Mexico met een groot Mexicaans feest.”

Talenknobbel
Dochter Nina is in 2013 geboren. “In de 35e zwangerschapsweek liep ik nog rond in Napels en de eerste twee jaar van Nina’s leven zijn we zoveel mogelijk blijven reizen. Op zeker moment hadden we een huis in Mexico, een in Granada en hier in Schoonhoven”, lacht Gaby. “Van haar tweede tot vierde jaar reisden we ietsje minder. Het heeft Nina vooral goed gedaan. Ze eet alles, slaapt overal en spreekt Spaans-Spaans, Mexicaans-Spaans en Nederlands. Ze zal het wel van haar vader hebben, hij spreekt negen talen. Tot je vierde pak je meerdere talen tegelijkertijd moeiteloos op. Terwijl je motoriek zich ontwikkelt en je langzamerhand gaat leren schrijven, vormt het strottenhoofd zich naar de taal die je spreekt. En wij willen dat Nina zich zowel Mexicaanse als Nederlandse voelt. Door mijn vrijwilligerswerk kende ik de kleuterjuffen Nannie en Annette al van de Emmaschool. Voordat Nannie met pensioen ging, wilde ik Nina graag bij deze juffen hebben. En na deze periode stap ik zometeen weer op, misschien wel naar Spanje met zijn heerlijke klimaat, waar we prachtige fietstochten kunnen maken. Als we bij elkaar kunnen zijn maakt het me niet uit waar ter wereld dat ook is. Home is where the heart is, en dan is het overal goed. Voor zijn werk reist Remi de hele wereld rond. Hij is natuurkundige bij de VN en ontwikkelt internationale projecten in groene energie in ontwikkelingslanden; water, wind en biomassa.”

Alfabetisering
Gaby werkt in de bibliotheek als vrijwilligster alfabetisering. In Nederland zijn er ongeveer 1,3 miljoen volwassenen laaggeletterd, vertelt ze; zij hebben moeite met lezen en schrijven. Ongeveer 250.000 mensen in Nederland zijn analfabeet, dus die lezen of schrijven helemaal niet. Een schrikbarend hoog percentage. 1 op de 9 volwassenen heeft een groot probleem met lezen, schijven en andere basisvaardigheden als rekenen of computergebruik.

Gaby heeft daar uitgesproken ideeën over: “Op het probleem analfabetisme bij volwassenen zijn de Nederlandse lesmethodes niet altijd toereikend. Er is geen adequaat lesmateriaal. Daarom heb ik in opdracht van de bibliotheek kaartjes gemaakt in een bingo-spel, met daarop onderwerpen waarmee volwassenen te maken hebben in het dagelijks leven. Ik werk aan een op leeftijd toegepast lesmateriaal voor mijn leerlingen, liefst in spelvormen die ik heb meegenomen uit Mexico.”

Leesbril
Twee keer per week oefent ze met haar leerlingen. Een 38-jarige moeder van vijf kinderen die door omstandigheden zowel in Marokko als in Nederland nooit naar school is geweest. En een 61-jarige Marokkaanse vrouw, hoofd van een familie met kinderen en kleinkinderen. Ze is actief op school en verzorgt ook nog haar eigen moeder. Als naaister tekende ze patronen, maar schrijven kon ze niet. Gaby: “Stel je voor dat je zelfs de icoontjes zoals ‘zet hier een cirkel of een kruis’ niet begrijpt omdat je die nooit eerder gezien hebt. In de winkel niet weet wat een euroteken is, of het getal dat erop volgt. En dan een taal leren die je niet verstaat. Het vergt vele hersenprocessen om de taalontwikkeling in gang te zetten die gepaard gaat met logisch denken. Daarom zal het een hele poos duren voor zij leert lezen en schrijven.” Gaby kwam ook nog ergens anders achter: Waarom schreef haar leerlinge zo slordig? “Samen hebben we net zolang de leesbrillen die in de bibliotheek liggen, gepast tot tot ze scherp kon zien. En toen kon ze wel tussen de lijnen schrijven.”

Engelengeduld
Het vergt engelengeduld. Maar Gaby is laconiek en blijmoedig: “Ik doe wat ik kan zolang ik hier ben, en ik leg me erbij neer dat ik niet alles voor iedereen kan verbeteren.”

Loes Ambrosius schrijft een serie portretten van vrouwen die onze moderne multiculturele samenleving een gezicht geven. Ben je of ken je zo’n vrouw? Bel dan 06-18257903. Volg de verhalen en achtergrond op: www.kleurrijkkrimpenerwaard.nl en op Facebook: Kleurrijk Krimpenerwaard.

Dit bericht is 1070 keer gelezen