Archieven

Dit bericht is 1313 keer gelezen

Portugal was dit jaar de winnaar van de allereerste Nations League, de nieuwe landencompetitie van de UEFA. Voor eigen volk in Porto werd Nederland in de (teleurstellende) finale geklopt met 1-0.

LEKKERKERK – De werkgever van Cristina Jesus Patoleia Matoswas de volgende morgen als eerste om haar te feliciteren. “Dat was zo speciaal, in Portugal wordt niet gesproken met personeel,” vergelijkt Cristina. “Die snauwde je een opdracht toe, terwijl mijn werkgever hier vriendelijk naar me toe komt en vraagt: sorry, zou je me willen helpen?”

Het is lastig communiceren met Cristina. Als je vluchteling bent en van buiten Europa komt, is er een integratiecursus, een taalcursus en zijn er allerlei voorzieningen. Maar als Europees burger kan zij daarvan geen gebruikmaken, wat taal betreft is dat erg lastig. Lekkerkerk valt onder een district waarin wel Gouda valt, maar niet Krimpen aan de IJssel. Gouda is twee uur reizen met het openbaar vervoer. Nu staat ze op een wachtlijst om over een halfjaar in Bergambacht een taalcursus te kunnen doen. En dat is overdag, ook niet handig combineren met je werk. Niet dat ze klaagt, haar Nederlands is nu al zelfs beter dan dat van haar partner João, die ze met officiële documenten helpt.

Cristina schrijft
Gedreven als ze is om van Nederland haar nieuwe thuis te maken, hoe hard dat gelag ook is, oefent ze elke week met taalmaatje Oscar Wildschut. Ze vertaalt liedjes, maakt huiswerk, zoekt op internet. Maar bovenal schrijft ze zelf. Gedichten en verhaaltjes. Oscar: “Cristina verrast door de manier waarop ze haar omgeving wil begrijpen. Dat ze het aandurft om zich verhalend uit te drukken. Het is een doordouwer.”

Gedicht Christina.

Liefde

Soms is liefde wreed, soms goed, zoet als honing
Liefde heeft vele manieren van zijn, we kunnen van iemand anders houden, en ook van een dier?
We kunnen van zoveel dingen houden, maar als we niet van onszelf houden, zullen we van niemand houden. We kunnen van de natuur houden, maar we moeten van onszelf houden. Vandaag hou ik van alle mensen, maar is dat echt? Of is het gewoon een manier, een masker. Geen liefde voor de toekomst maar interesse.
Want hoe zou het zijn als mensen zouden liefhebben – met zoveel haat, zoveel oorlog in de wereld …

De liefde
Zakelijk gezien zou je kunnen stellen dat Cristina een economische vluchteling is, ware het niet dat de liefde de doorslag gaf. João was hier al jaren, kwam ook uit Portugal, maar ze leerden elkaar via Facebook kennen. Na een paar jaar wat vakanties over en weer, waagde ze de sprong.

Cristina: “Het was op het juiste moment. Ik woonde alleen, de kinderen waren het huis uit. Ik heb een zoon, twee dochters en twee kleindochters. Mijn moeder ging naar een verpleeghuis. Ik had een baan waarmee ik 2 euro per uur verdiende. Dus werkte ik zeventien uur per dag en zes dagen per week voor 1000 euro. De huur bedroeg 500 euro voor een tweekamerflatje. Ik was eerlijk gezegd op de bodem beland. Opgebrand. Zo vreselijk moe was ik; het was genoeg geweest. Ik kon niet meer.”

Klein autootje
In Portugal werkte ze als bejaardenverzorgster en later als schoonmaakster. Hier is voor hetzelfde beroep niet alleen het salaris beter: “Eén kerstpakket kreeg ik van mijn werkgever en een van de klant. En sinds twee maanden heb ik nota bene een klein autootje gekregen om naar mijn werk te rijden.” Als dat geen teken van waardering en vertrouwen is? Maar, weet Cristina, ook het cultuurverschil tussen Nederland en Portugal is enorm. “Het respect wat hier wordt betoond, de open mentaliteit, hoe vrouwen worden behandeld, en hoe fijn dat men elkaar groet in Lekkerkerk.”

Markthal
Cristina heeft een nieuwe vriendin, Christiana, die ze heeft gevonden via vrienden van haar man. Christiana is hier nog niet zo lang, zij is ook Portugese. “We gaan samen naar de markt in Rotterdam en kijken onze ogen uit. we drinken koffie in de Markthal, kopen tassen vol vis, groente en fruit.” Ze werken samen bij hetzelfde schoonmaakbedrijf en maken schoon in scholen en bedrijven. João werkt als glazenwasser in Rotterdam. Samen hebben ze het goed.

Tulpen
Ik vraag naar herinneringen, haar kindertijd. Maar dan denkt ze aan haar eigen kinderen en kleinkinderen. “Die hebben het beter dan ik het had,” vertelt ze, meer tegen Oscar dan aan mij. En haar ogen schieten vol. Soms mag je niet klagen, zeker niet als je er zelf voor hebt gekozen, zie ik haar denken. Maar iedereen verdient toch getroost te worden?

Cristina toont foto’s op haar telefoon. Ze wil graag laten zien hoe gelukkig ze is met een bescheiden huis met een tuintje. Tulpen, geel, oranje, rood. trots is ze op haar tuin en haar bloemen. “Ik heb honderddertig tulpen!” Tussen alle kleuren komt ook een foto langs van het nieuwe stel, Cristina en João op Koningsdag, die goed weergeeft wat Cristina uitstraalt. Want haar eigenwaarde is ze beslist niet verloren.

Loes Ambrosius schrijft een serie portretten van vrouwen die onze moderne multiculturele samenleving een gezicht geven. Ben je of ken je zo’n vrouw? Bel dan 06-18257903. Volg de verhalen en achtergrond op: www.kleurrijkkrimpenerwaard.nl en op Facebook: Kleurrijk Krimpenerwaard.

Dit bericht is 1313 keer gelezen

Deel dit:

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Meld je aan voor onze nieuwsbrief