Dit bericht is 1544 keer gelezen

Verhalenverteller Stella Speksnijder treedt op onder de naam ‘Het Zingende Paard.’ Bij binnenkomst in haar woning in het Ouderkerkse buurtschap Lageweg begint ze meteen met een verhaal; liever dan te vertellen over het vertellen zelf, hoewel dat na wat aandringen ook lukt. Tot op het laatst kan ze het niet laten om een nieuw verhaal te beginnen. Best fijn, eerlijk gezegd.

OUDERKERK A/D IJSSEL – Er gebeurt iets met Stella zodra ze gaat vertellen. Haar gezicht verandert. Zoiets heb ik ooit eerder gezien toen ik in een ver verleden reisde met mijn kat. In de Franse Pyreneeën verdween zij elke avond het donker in om ‘s morgens terug te komen met een nieuwe uitdrukking op haar gezicht. Haar wimpers omlijstten de fonkelende diepten van haar ogen met een zwarte stralenkrans. Mond en neus verloren hun zachtheid en raakten scherp gefocust als op een prooi. Precies zo verandert Stella’s gezicht als ze vertelt.

“Afgelopen jaar nam ik deel aan een cursus over het slavernijverleden van Nederland, in een zeer gemêleerd gezelschap. Het was een eye-opener, zoveel wist ik eigenlijk niet van dat stukje vaderlandse geschiedenis. Na een tijdje ontstond er in mijn hoofd, als uit het niets, een figuur, een man, geboren in de Krimpenerwaard. Deze Ben wil ontsnappen aan het benauwde leven van zijn ouders, uurwerkmakers, en ontmoet Roza, een Surinaamse verpleegster uit Rotterdam.”

“Het verhaal vertelt de ontmoeting tussen twee culturen: Roza zegt daarover: ‘Jullie maken horloges, maar wij hebben de tijd.’ Het maakt op beiden een diepe persoonlijke indruk. Het is spannend en exotisch, maar ook erotisch, en gelukkig blijkt de aantrekkingskracht groter dan de angst voor het onbekende.”

Sprokkelen
“Een verhaal is er niet ineens. Het ligt in je achterhoofd te wachten tot het uit losse elementen bij elkaar is gesprokkeld. Je kunt de stijl van een ander niet reproduceren; belangrijk is authentiek te blijven. Verhalen ontstaan langzaam en krijgen vorm door wat het leven eraan toevoegt. Geleidelijk krijgen de personages karakter.”

“Je moet je bewust zijn wat je wilt vertellen, en aan wie. Om in de beeldspraak van de streek te blijven: een verhaal moet rijpen, net als kaas. En dan moet je het laten zien, voelen, beleven. Niet erover vertellen, maar van binnenuit, doorleefd en echt. Alles doet mee: de ambiance, je uitdrukking en lichaamsbewegingen, de hele entourage moet kloppen.”

“Als ik je ga vertellen over een klein bruin hondje, dan heb jij meteen een beeld voor ogen. Dat hoeft niet te lijken op het beeld dat ik ervan heb. Het brengt je verbeelding op gang en zo zijn we ineens samen in het verhaal. Dat is waar de magie zijn intrede doet, waar we de realiteit allemaal net ietsje anders beleven. Daarom teken ik mijn verhalen ook niet op; dan haal je de dynamiek eruit, liggen ze vast.”

Binnenkamer
“Als ik lang genoeg hebt rondgelopen met een verhaal, neem ik het mee naar De Binnenkamer. In dit kleine groepje regionale verhalenvertellers proberen we onze verhalen op elkaar uit, leren van de feedback en inspireren elkaar.”

In 2010 bracht Stella Het Zingende Paard onder bij de Kamer van Koophandel en in 2017 werd ze Chief-Storyteller.

“Voor die tijd, de eerste vijf jaar, durfde ik niet eens te vertellen: dat deed je vroeger vooral aan kinderen. Ik ben ermee begonnen toen onze leesclub veranderde in een vertelclub nadat we besloten elkaar te vertellen wat we hadden gelezen. Het verbaasde me hoe een zaal in de ban raakte van een verhaal en daardoor raakte ik meer en meer in de ban van het vertellen en het creëren van eigen verhalen.”

Het Zingende Paard
“Je kunt me het best leren kennen door het verhaal hoe ik aan mijn naam gekomen ben. Het Zingende Paard is een Perzisch sprookje. Een veroordeelde verblijft in de kerker van het koninklijk paleis in afwachting van de galg. Voor zijn terechtstelling krijgt hij bezoek van de koning, die in het gesprek dat ze voeren, onder de indruk raakt van hoe de man alle beschuldigingen weet te weerleggen. De koning trekt zich terug en komt na rijp beraad met het volgende voorstel: ‘Mijn wens is om met een zingend paard door het land te trekken. Ik heb zo het vermoeden dat jij mijn paard aan het zingen krijgt. Ik geef je precies één jaar de tijd. Mocht je falen, dan hangen we je alsnog aan de hoogste boom.'”

“…. De veroordeelde ging de uitdaging aan. De koning haalde zijn paard van stal en begeleidde de twee tot buiten de stad. Daar wachtte diens beste vriend, die eigenlijk was gekomen om afscheid te nemen en stomverbaasd was het stel zo aan te treffen. ‘Zou je me liever hebben zien hangen?’, reageerde de man. ‘Die garantie heb ik sowieso na een jaar. Maar er kan in een jaar ook veel veranderen; de koning kan doodgaan, ik kan zelf omkomen, maar stel je eens voor dat het paard gaat zingen?'”

“Ik had ook nooit kunnen bedenken dat ik verhalenverteller zou worden. Het leven geeft je soms ongelofelijke kansen, die heb ik aangepakt. Waag de sprong maar! En zeg eens, want nu ben ik benieuwd: Wat is jouw Zingende Paard?”

Loes Ambrosius schrijft een serie portretten van vrouwen die onze moderne multiculturele samenleving een gezicht geven. Ben je of ken je zo’n vrouw? Bel dan 06-18257903. Volg de verhalen en achtergrond op: www.kleurrijkkrimpenerwaard.nl en op Facebook: Kleurrijk Krimpenerwaard.

Dit bericht is 1544 keer gelezen