Dit bericht is 1448 keer gelezen

Yukari Hishikawa straalt een serene rust uit die licht en vrolijk maakt. Ze geeft me twee snoepjes uit Japan, in de vorm van een bloem. Achteraf realiseer ik me dat alles wat ze me vertelt zin heeft, geen woord teveel of te weinig, alles past precies. De hele dag erna voel ik me blij, voldoende om in alle rust nog eens te overdenken.

SCHOONHOVEN – Yukari en haar echtgenoot zijn naar Nederland gekomen omdat ze het beter vonden voor hun zoon Quirin om in Nederland op te groeien. “In Japan moeten kinderen de hele dag leren, als ze uit school komen moeten ze weer ergens anders heen voor lessen. Dat is zielig; kinderen krijgen geen gelegenheid om te spelen! Het is veel leuker in Nederland.”

Toen ze over de eerste periode met heimwee heen was, ging Yukari steeds meer genieten van de vrijheid die hier heerst en ze wil zeker niet meer terug: “In Japan letten mensen erg op elkaar en wil iedereen hetzelfde zijn. Hier kun je je vrijer bewegen. Ik ga heel graag naar Japan, maar dan wel op vakantie.”
Yukari werkte tien jaar bij de Wereldwinkel. Zij en haar man Eric reizen graag en kijken films, zoals ‘Departures’ waarin goed wordt weergegeven hoe de crematieceremonie in Japan wordt uitgevoerd.

Crematieceremonie
In de boekenkast, centraal in de woonkamer heeft Yukari een klein altaar ingericht. Ter nagedachtenis aan haar zuster die in 2006 is gestorven en aan haar vader, die in maart 2018 overleed. Na een overlijden komen familie en vrienden bij elkaar om bij de overledene te bidden tot de volgende dag aanbreekt. “Mijn vader was Boeddhist, aan zijn ziel heeft een monnik middels gebeden de weg gewezen om veilig naar het hiernamaals te reizen. Na de wake volgt een ceremoniële dag waarop vrienden en familie bij elkaar komen om over de overledene te praten en zoveel mogelijk herinneringen op te halen. De achtergebleven echtgenoot voert afsluitend het woord om alle aanwezigen te bedanken. Vervolgens wordt er gezamenlijk gegeten. Het is een intense bijeenkomst waar familiebanden worden versterkt. Zo snel mogelijk daarna volgt de crematie, waarbij alleen de familie en naaste vrienden aanwezig zijn. Drie uur later is het vuur gedoofd en afgekoeld. Dan krijgt men chop-sticks uitgereikt waarmee de overgebleven botjes en resten worden opgepakt en in een grote doos verzameld. De tweede halswervel, waar het hoofd buigt tijdens het bidden is het belangrijkst om te bewaren. Daar is het waar de Boeddha huist. De ziel van de overledene zou nog weleens een poosje in onze wereld kunnen vertoeven, daartoe blijven de resten bij elkaar zolang de familie dat goeddunkt. Dat kan van een halfjaar tot een jaar duren. Na deze periode worden de botjes overgedaan in kleine urnen die worden meegegeven aan de familieleden.”

Troost
“Mijn vader overleed in maart. De tijd helpt mee het verdriet te laten slijten. Als in april het weer mooier wordt en de kersenbloesem bloeit geeft dat troost. Troosten doe je ook door je verdriet te delen. Je mag gerust laten merken dat je zelf ook verdriet hebt. Medeleven hebben betekent dat je leed niet alleen hoeft te dragen.”

Shinto
Elke ochtend en avond spreekt Yukari een gebed uit, gericht aan haar vader en zuster. “Ik vertel ze wat ik ga doen of wat er is gebeurd of vraag om steun in een heel persoonlijk gesprekje. Mijn religie, Shinto, is die van dankbaarheid. Ik ben dankbaar als de zon schijnt. Dat er stromend water is in de badkamer. Ik ben dankbaar voor de natuur. Dankbaar dat ik leef en dankbaar voor de mensen in mijn leven. Medeleven geeft troost en dankbaarheid maakt je gelukkig. Als je gelukkig bent en je niet alleen voelt, volgt als vanzelf tevredenheid en bescheidenheid. Je hoeft nergens over te pochen als alles goed is.”

Quilts
“Toch heb ik een grote wens”, lacht Yukari. “De strenge en sobere manier van leven van de de Amish in Ohio intrigeert me. Ze hebben geen auto, electra of telefoon. Als de zon ondergaat is het bedtijd. Het tempo van de Amish is weliswaar langzaam maar ontegenzeglijk rijk. Enfin, er is een markt waar ze hun quilts verkopen. Dat is waar ik naartoe wil.”

Ze haalt wat boeken tevoorschijn met quilts uit Japan met vele sierlijke motieven, en ernaast die van de Amish, opvallend door eenvoud in effen lapjes, hoewel de stiksels erdoorheen zeer verfijnd zijn. “Alles met de hand gemaakt”, verzucht Yukari die zelf op haar twintigste met groot wandkleed is begonnen en het pas na haar verhuizing naar Nederland op haar drieënveertigste heeft afgemaakt. “Mijn vader had veel mooie stropdassen”, vertelt ze. “Na zijn dood heb ik die meegenomen om in een quilt te verwerken. Het is een mooie manier om kleding waar herinneringen aan verbonden zijn als aandenken te bewaren.”

Recept
Yukari trakteert mij op heerlijke sushi; rijst met verse gember in een tasje van tofu, en misosoep. Misosoep maak je zo: Kook water met miso en visbouillon, voeg er blokjes tofu of aardappel aan toe, evenals wat wakame zeewier en een lentepreitje. Klaar!

Loes Ambrosius schrijft een serie portretten van vrouwen die onze moderne multiculturele samenleving een gezicht geven. Ben je of ken je zo’n vrouw? Bel dan 06-18257903. Volg de verhalen en achtergrond op: www.kleurrijkkrimpenerwaard.nl en op Facebook: Kleurrijk Krimpenerwaard.

Dit bericht is 1448 keer gelezen