Dit bericht is 2078 keer gelezen

Hokus Pokus

Het zijn verwarrende tijden. We worden overspoeld met informatie en kunnen nieuws soms nauwelijks van nepnieuws onderscheiden. Veronderstelde ‘deskundigen’ en charlatans verdringen elkaar om hun mening over allerhande zaken te geven.

Gezagsdragers waarvan je mag veronderstellen dat ze voor de problemen die ze moeten oplossen voldoende kennis van zaken bezitten, blijken op die plaats terecht te zijn gekomen vanwege hun politieke kleur of netwerk en niet op grond van hun deskundigheid. Mensen hebben steeds meer moeite om hun weg te vinden in de doolhof van opinies, adviezen, voorschriften en leefregels. Gelukkig zijn er tegenwoordig talloze goeroes, coaches, zelfhulpboeken en niet te vergeten het onvolprezen internet. Je hoeft maar een vraag of klacht, of domweg een woord in te tikken en er volgt een stroom van verwijzingen naar pagina’s die uitleg geven.

De zelfredzaamheid van de mensen lijkt verdwenen. Tegenwoordig coacht de ene helft van Nederland de andere. Natuurlijk maak ik ook gebruik van social media zoals Facebook en Twitter. Vooral op die laatste kom je de meest bizarre figuren tegen. Ik volg onder andere een medium. Ze doet regelmatig verslag van haar activiteiten. Ze beweert als fervent tegenstandster van vaccinaties tegen Covid dat ze mensen kan ‘ontstoren,’ de prik kan neutraliseren. Begrijp me goed, ik respecteer ieders opvatting over de manier hoe men denkt te moeten leven, maar het gaat wel erg ver wanneer je beweert dat vliegen overleden priesters zijn. Ik vroeg haar toen of de dikke bromvlieg die onlangs als een antieke DC3 door mijn kamer dreunde dan misschien een overleden paus was. Ze kon de grap wel waarderen.

Het alternatieve circuit. Het klikt modern, maar het is van alle tijden. Schilderijen uit de 16^e en 17^e eeuw tonen markttaferelen met wonderdokters en kwakzalvers die onder grote belangstelling hun kunsten en waren aanprijzen. Ik ga niet zover terug, maar beperk me tot de recente historie. Daar valt ook genoeg over te vertellen. De Krimpenerwaard was een eeuw geleden een geïsoleerd gebied. Artsen en veeartsen waren lang niet overal beschikbaar. Mensen ‘dokterden’ doorgaans zelf, werkten met kruiden en plantenextracten. Talloze middeltjes waarvan de effectiviteit nooit bewezen was hadden hun plaats veroverd in de gezinnen van de dorpelingen. Het heilige geloof in de helende werking zorgde ervoor dat ook later, toen een enkele arts zijn intrede in de gemeenschap deed, deze middeltjes gewoon naast de medicatie van de arts werden gebruikt, zodat je altijd kon beweren dat het  prima had geholpen. Er was ‘kruikjeswater’. Water waarin de smid de hete hoefijzers afkoelde na het smeden. Het werd gefilterd en bij de lokale drogist verkocht. Het hielp overal tegen, net als water van maartse sneeuw. Alleen sneeuw dat in maart was gevallen, was geschikt, niet dat van januari of februari. Het werd gesmolten, in flessen gedaan en in een donkere kast geplaatst. Je kon het maar beter in huis hebben. Strijkers hielpen je van veel soorten pijn af, vooral die aan het bewegingsapparaat. Sommigen konden het zelfs op afstand. Kreupele paarden of koeien? Niet de veearts, maar de strijker werd er als eerste bijgehaald. Hij bewoog zijn handen langs de aangedane plek, sommigen prevelden er dan nog wat bij en dat was de hele behandeling. Het bleek om onverklaarbare redenen vaak ook nog te werken.

Bijgeloof? Mogelijk. En toch ging ook ik voor de bijl. Dik veertig jaar geleden verging ik van de pijn aan mijn knie. Huisarts, orthopeed, niemand wist de oplossing. “Ga maar zittend werk doen” was het advies. Ik wilde sporten! In Schoonhoven woonde een magnetiseur, zo’n hokus pokus handenwapperaar. Hij moest erg goed zijn. Dan dat maar proberen. Afspraak gemaakt en erheen. Stomverbaasd keek ik de man aan die de deur opende. Jemig, jij? Hij bleek een voormalig klasgenoot. Hij wreef en streek over de knie, sloeg met wapperende handen de ellende van zich af en verklaarde de behandeling beëindigd. Ik merkte geen verschil. Dat kwam wellicht nog hield ik mezelf voor. Omdat ik ook al een tijdje een zeurende kiespijn had vroeg ik of hij daar ook wat aan kon doen. Dat was geen probleem. Hij bracht de vingertoppen van zijn rechterhand bij elkaar en maakte cirkelvormige bewegingen bij de aangedane kies. Vervolgens werd er weer even gewapperd en dat was het. Ik rekende af en vertrok. Mijn knie deed nog steeds pijn. Ik stapte in mijn auto en keek in de achteruitkijkspiegel. Daar staarde een volslagen vreemd gezicht mij aan. Mijn rechteroog zat vrijwel dicht en in mijn kaak leek een boorhamer aan het werk. Binnen 5 minuten was ik deels onherkenbaar geworden. Thuis gekomen brak de ontsteking door en een paar uur later herkende ik mezelf weer. Die knie? Steunzolen bleken de oplossing. Ik liep nog heel wat marathons. Uiteindelijk, decennia later zit er toch een kunstknie in.

Dit bericht is 2078 keer gelezen