Archieven

Dit bericht is 1205 keer gelezen

Het moest er nu maar eens van komen vond ik. Het zat me al zo lang dwars. Nee, niets  politieks. Daar zult u mij niet op betrappen, beloofde ik al eerder. Ik heb wel zo mijn ideeën over veel zaken, maar besef dat die er verder nauwelijks toe doen en ik houd het graag gezellig. Wie ben ik tenslotte? Een polderbewoner, die geniet van zijn door hard werken verworven vrijheid en er plezier in schept ‘stukkies’ te schrijven over dingen de hem opvallen en bezighouden, om mensen een moment van herkenning te bezorgen. Goed, mogelijk roept mijn geschrijf bij lezers ook onbegrip of afwijzing op, maar dat hoort erbij. Het uitgangspunt blijft dat ik niemand wil kwetsen. Dat gebeurt al genoeg op social media en daarbuiten.

Maar nu over die irritaties die me zo af en toe bespringen. Ik heb daar overigens een goede remedie tegen gevonden, maar daarover straks. Het gaat hierom: Vaak vraag ik me af hoe reclamebureaus de consument zien. Het antwoord heb ik nu ook: Als volslagen idioten, ik kan het niet anders zien.  Je krijgt de neiging om op je hurken te gaan zitten wanneer je door een volwassene met een kinderstemmetje wordt toegesproken om een bepaald drankje of deodorant te kopen. Of neem die vader met zijn toverende zoontje bij een wasmachine: In een tv-reclamespot zit hij samen met het joch voor het apparaat waar ze een doekje in hebben gelegd dat voor een schone was moet zorgen. Het jongetje Tim kan úúren naar het bewegende wasgoed kijken, vertelt hij trots en beloont het knaapje met een knipoog van verstandhouding. Als ik een zoontje had dat uren naar een bewegende wastrommel zat te kijken, zou ik overwegen een kinderpsychiater te consulteren. Of deze, over ‘lieve oksels.’ Die dampende spelonken die bij sommige mensen een geur produceren die aan gekookte uien doet denken en onuitwasbare vlekken in je shirts veroorzaken, zijn “mooi en lief.” Op die manier heb ik er nog nooit naar gekeken, maar ik sta open voor andere opvattingen, dus heb ik die van mezelf eens aandachtig aan een nadere beschouwing onderworpen. Ik kom toch niet verder dan dat ik het een wat slordig ontworpen lichaamsholte vind. En dan die drie dames, gezellig keuvelend over schimmels op een zekere plaats en dan heb ik het niet over de badkamer of kaas dat te lang heeft gelegen. Onthullend!

 Wat je er tegen kunt doen? Wegzappen zult u zeggen. Natuurlijk, dat doe ik ook vaak, maar er is nog een andere manier om er mee om te gaan. Omdenken! Ik zal u dat uitleggen. Er bestaan voor omdenken diverse ingewikkelde definities, maar ruw gezegd zou je het kunnen zien als het anders interpreteren van een situatie. Voorbeeld: Je nadert een spoorwegovergang op het moment dat de bomen dichtgaan. Da’s pech, denk je, maar je zoontje naast je zegt: “Joepie, net op tijd, we staan vooraan, nu zijn we het  eerste weg.”  Denk daar eens over na wanneer u wat heeft te klagen. Echt, het helpt. Ik ben nu zover dat ik het journaal beschouw als een onderbreking  van twee blokken infantiel vermaak. De ene spot is natuurlijk de andere niet, maar sinds kort heb ik een favoriet: De taxichauffeur die door een potige verpleegkundige wordt gedwongen mee te puffen met zijn ‘vrachtje’ in de verloskamer, die op haar beurt weer van háár ‘vrachtje’ moet worden afgeholpen. De reclamespot schiet volledig haar doel voorbij vrees ik, maar ik lach me ongelukkig.

Moraal van het verhaal: Je kunt de wereld zien zoals je zelf wilt.

Dit bericht is 1205 keer gelezen

Deel dit:

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Meest gelezen
  • No results available
Meld je aan voor onze nieuwsbrief