Dit bericht is 1162 keer gelezen

Maart was een maand met veel gezichten. De ene dag lente en de volgende dag sneeuw. De inflatie denderde door. Ik betaalde voor een bakje kibbeling 7 euro. “Ik heb geen kaviaar besteld,” probeerde ik nog te grappen, maar een glazig terugstaren was het enige dat op een reactie zou kunnen duiden.

Er waren verkiezingen die een aardverschuiving teweeg brachten. En toch verkondigde iedereen- op een enkeling na- omdat hun verlies ontkennen op een stoornis zou wijzen- dat ze hadden gewonnen. De vlaggen langs de N210  wapperen weer vrolijk op de manier zoal we gewend waren, omdat de boeren een beetje blij zijn. De borden met verkiezingsaffiches  zijn   weggehaald. Ik vraag me tijdens zo’n periode altijd af of die plakkaten enig effect hebben. Je bent toch een merkwaardig geval wanneer je daar je stem van laat afhangen. “Goh, wat een leuk biljet, mooie kleuren ook. Laat ik die maar eens stemmen.” Het zal wel met gewoonte te maken hebben. Als de ene partij plakt, dan kun je niet achterblijven, zoiets moet het wel zijn.

Tradities, gewoontes , groepscodes, ze zijn overal en houden het leven overzichtelijk. Je hoeft zo een heleboel zaken niet uit te leggen, iedereen begrijpt het, in ieder geval binnen je doelgroep. Weet u wie ook zo’n groep vormen? Burgemeesters. Vroeger viel dat niet zo op, maar tegenwoordig struikelen ze op Twitter en andere social media over elkaar heen om een nieuw benoemd exemplaar te feliciteren en welkom te heten binnen hun club. Je voelt je als lezer direct buitengesloten. En ze doen dat altijd vanuit hun ‘mooie gemeente.’ Let maar op: Een burgemeester heeft het altijd over zijn ‘mooie gemeente,’ ook al staan er slechts drie huizen en een kippenhok. Onlangs ging er zelfs een in de overtreffende trap. Ene Sjors. Hij is nog niet zolang burgervader van een gemeente aan de ‘overkant,’ zoals hier de Alblasserwaard wordt genoemd. Andersom zal dat waarschijnlijk ook het geval zijn. Sjors was ooit plaatjesdraaier bij de NCRV. Toch knap om uiteindelijk met een dik salaris en een mooie ambtsketen om, gewapend met een bos bloemen mensen te gaan feliciteren met het doorstaan van 60 jaar huwelijk. Sjors was onlangs een beetje boos. De provincie Utrecht was in een bericht vergeten zijn gemeente te noemen. Niet verwonderlijk, ze horen er nog maar kort bij. Nog niet zo lang geleden was het daar nog Zuid-Holland. Sjors meldde dat dit toch wel een enorme miskleun was om de ‘prachtige gemeente’ Vijfherenlanden niet te vermelden. Sjors heeft zich het jargon vlot eigen gemaakt.

En zo hebben we allemaal onze zorgen en zorgjes. Ik meldde u al eerder dat de buurtkatten mijn tuin graag als openbaar toilet gebruiken. Ik heb nu een apparaat aangeschaft dat ze zou moeten verjagen door een geluid dat wij mensen niet kunnen horen. Je kunt dus niet controleren of het werkt. Er gaat wel een blauw lampje branden als er beweging is binnen 12 meter, daar moet je maar op vertrouwen. Ik hoefde maar even te wachten. Er kwam al snel een kat over het hek en jawel; het lampje floepte aan. Het beest liep nog enkele meters verder richting apparaat en begon te graven om vervolgens de rug te krommen…. Ik houd u op de hoogte van de ontwikkelingen.

Terwijl ik deze column schrijf kleppert de brievenbus. Het Kontakt ligt op de deurmat. Daar ga ik altijd even voor zitten. Ik schiet in de lach bij de advertentie van een slager die ‘lentegehakt’ aanprijst. De man heeft een rijke fantasie. Ik blader verder. Dan stokt mijn adem, mijn hart lijkt te bevriezen. Verstart lees ik de  advertentie. Een goede bekende, waarvan je wist dat het niet goed ging, is overleden en vandaag begraven. Je wist dat het eraan kwam en toch is het niet te bevatten. Soms is het leven genadeloos. Ik weet er alles van. Nee ik ga niet preken, maar lieve mensen houd elkaar vast, wees lief voor elkaar!

Dit bericht is 1162 keer gelezen