Dit bericht is 1894 keer gelezen

Vol is vol dacht deze keuterboer, gesitueerd aan een fraai landelijke weg, in één van de stiltegebieden van onze Krimpenerwaard. En ‘op is op’. De boer zag zijn arme zielige hectare allengs vollopen met deze veel ruimte eisende, lieve dieren. Waarvan elke hoef helaas een behoorlijke pootafdruk achterlaat in het zompige Hollandse weideland. Bovendien scheten ze continu zijn land en schuur onder. Aan welke opruimingswerkzaamheden hij gaandeweg een broertje dood kreeg. Hij krabde zich achter zijn oor. Hij was al op jaren en wilde zich ook wel eens met uitstapjes en vakanties laten vertroetelen.

Zo filosoferende realiseerde hij zich ook eigenlijk dat dit eerste een beladen term was. Van wie was dit ook alweer? Hij las nooit geen kranten. Keek zelden of nooit naar het Journaal. Zijn leven bestond enkel uit hard werken, vroeg naar bed en vroeg uit de veren. Dag in dag uit. Toen viel het kwartje. ‘O ja, dat was van ene Janmaat in de tachtiger jaren’. Een politiek gekleurde kreet dus. Ja, maar zó had hij het niet bedoeld! Het was slechts een constatering. Een optelsommetje. Schrijven, lezen of spreken op enig niveau: het ging hem slecht af. Rekenen kon hij echter als de beste. Verbaasde zich er altijd over wat de melk en kaas in de supers kostte. Wat hij als fooitje voor de moeite er zelf voor kreeg.

Terug naar rechtse rakker Hans Janmaat. De in chocoladeletters koppende headlines in de dagbladen na deze openbaring verdeelde het land toen in twee kampen. Die ophef over zijn constatering is nauwelijks denkbaar in deze tijd waarin politici voor rotte vis worden uitgemaakt en zelfs met de dood bedreigd worden. Overigens is hij later hiervoor gerehabiliteerd. Het kwaad was echter al geschied. Het heeft zelfs zijn vrouw een been gekost. De latere veel charismatischere Pim Fortuyn deed veel heftigere uitlatingen en werd bejubeld. Nu hebben we dit heikel punt al zelfs met ons lievelingsdier de koe. Omdat die naast melk ook rijkelijk stikstof levert. Een goedje waar niemand op zit te wachten. Frustraties alom dus op het boerenerf. Agrarisch Nederland is in rep en roer. Maar over de duizend keer ergere, verstikkende fijnstof die volgens wetenschappelijk onderzoek tot dramatisch dodelijke luchtvervuiling leidt (of beter gezegd lijdt), hoor je niemand. Direct nadat de longetjes van een pasgeboren baby zich ontvouwen en gaan functioneren ademen ze al giftig vervuilde lucht in. Vroeg of laat gaan miljoenen mensen aan dit eigentijds verschijnsel hoest pruttelend ten onder.

Zie onze koe als oerhollandse stoffering toch duizendmaal liever als de polder volbouwen met zwart asfalt en dito gekleurde bebouwing. Dat doet geen recht aan het vertrouwde boerenland en de vergroening welke wens de regering voor ogen staat. Weg met die strakgetrokken betonnen boerenerven van nu. Terug naar de kleinschaligere romantiek van de loslopende scharrelkippen en varkens rondom de boerenhoeve met hooiberg. Terug naar de tijd dat de boer alleen of slechts met een meid en knecht zijn bedrijf runde. ‘Vroeger alles beter dus?’ Nee, dat hoort u mij niet zeggen. Doch vooral in de naoorlogse jaren was alles wél beter geregeld voor boer, burgers en buitenlui. Groeien en bloeien kan tot op bepaalde hoogte. Daarna is het stoppen en consolideren.

De verstedelijking van veel dorpen rukt op. Dat haalt de ziel uit de dorpen hier. De winst voor de mens zit hem niet in méér technische innovatie of méér consumptie maar in méér tevredenheid. Wie in dat laatste investeert wordt een gelukkiger mens. En daar hoef je niet eens voor in Dalfsen te wonen. 

Dit bericht is 1894 keer gelezen